دوشنبه 20 شهریور 1396 09:00 ب.ظ
نظرات ()
دو هفته از شروع کلاس ها می گذشت. پسر راضی بود. نوجوان ها شیطنت های خاص خودشان را داشتند؛ اما هر چه که بود از بچه های ۸ ۹ ساله کمتر بود. نمیشد بچه ها را برای یک لحظه هم تنها گذاشت. یک بار به همکارش خانم نعیمی گفته بود: «عجب صبر و حوصله ای دارید که با بچه ها سر و کله می زنید!».
آخرین کلاسش ساعت ۸ تمام شد. بچه ها خداحافظی کردند و رفتند و توی کلاس تنها شد. یک نگاه به صندلی های خالی کرد. بلند شد و نوشته های روی بورد را پاک کرد. وسایلش را توی کلاسور گذاشت و از کلاس بیرون زد. از منشی آموزشگاه، خانم شکوری، خداحافظی کرد و به سمت در خروجی آموزشگاه رفت که صدای مدیر از پشت بلند شد:«آقای رحیمی ...». سرش را برگرداند.
«اگه امکانش هست چند لحظه تشریف بیارید دفتر».
